De avonturen van pedicure Judith

Ik leerde Corrie ongeveer een jaar geleden kennen. Haar omstandigheden waren toen niet al te best: ze was opgenomen in een revalidatiekliniek nadat ze in het ziekenhuis had gelegen omdat ze een hartinfarct had gehad.

Corrie is slechtziend, en in het verleden knipte haar man altijd haar nagels. Maar die is helaas overleden en Corrie wilde haar kinderen niet belasten met de verzorging van haar voeten. Toen Corrie in het ziekenhuis belandde kwam de familie erachter dat ze wel een pedicure behandeling kon gebruiken, en toen werd ik in het leven geroepen.

Sindsdien kom ik elke 6 weken bij Corrie thuis in een verzorgingstehuis aan de Kruiskade om haar voeten te verzorgen.

Toen ik met een fotograaf had afgesproken om foto’s te maken van werk voor mijn blog en website, moest ik aan Corrie denken. Die vind het vast prima als zij mee komt en foto’s maakt van mijn werk en van haar. Corrie vond dat inderdaad prima en op de afgesproken dag klopten we aan bij haar. ‘Hoi Corrie, hoe is het? Heb je je goeie goed aan voor de foto’s? ‘vroeg ik haar toen ik binnen kwam. Waarop zij antwoordde: ‘ikke niet, ze nemen me maar zoals ik ben’.

En dat is precies zoals Corrie is: wat je ziet, is wat je krijgt. Ze is op haar Rotterdams lekker recht voor zijn raap, en ik hou daarvan. Zij kan alles zeggen tegen mij, en ik kan alles zeggen tegen haar. Zoals op het moment wat vast is gelegd op de foto. Hier hadden we de grootste lol tijdens het moment dat ik de nagels van haar handen knip. ‘Kijk eens naar mijn armen, mijn huid ziet er gek uit he? Heel droog lijkt het wel’ zegt ze. Waarop ik antwoord: ‘Nee joh, dat is gewoon oud vel’. Om vervolgens samen heel hard in de lach te schieten. Om dat soort humor kunnen wij beiden enorm lachen.

Ik vergeet ook nooit meer de bingo frustraties van Corrie. Een keer na mijn behandeling zou ze naar de bingo gaan. Waarop ik zeg: ‘nou wat gezellig’. ‘Nee’, zegt Corrie, ‘dat is helemaal niet meer zo gezellig hoor. Er is veel veranderd, en degene die over de prijzen gaat die is ook vervangen. En die prijzen, die slaan helemaal nergens op. Komen ze met tandenborstels aanzetten en de mensen die hier wonen hebben allemaal een kunstgebit, dus die gebruiken ze niet. Behalve ik, ik heb nog mijn eigen gebit, dus ik heb nu tandenborstels voor de rest van mijn leven.’

Het is nou eenmaal zo dat je met de ene klant meer heb dan met de andere. Je kan niet met iedereen door een deur. Daar heb ik weleens vaker over geschreven. Maar tot nu toe heb ik dat nog niet vaak meegemaakt. Ik heb ik echt leuke klanten, ik mag zeker niet klagen. Anders had ik ook nooit deze blog kunnen beginnen. Maar soms zit er een klant tussen waar je net even iets meer mee heb, die net even wat dieper in mijn hart zit, en Corrie is daar een van.

*Foto en blog zijn geplaatst met toestemming van Corrie: ‘ja joh, je doet maar’.*

Meer lezen van de hand van Judith? Kijk dan hier: www.deavonturenvandepedicure.nl